Opis: Nidhiyude Katha: Reżyseria: Vijayakrishnan. Z Jalają, Muralim i Sadu. „Nie przejrzysta sadzawka lilii wodnych, ale ocean życia, który jest kałamarzem naszej poezji”. Tak śpiewał słynny poeta w języku malajalam. Z tego pomysłu wywodzi się „Nidhiyude Katha” („Skarb”). Bohaterem jest artysta z wieży z kości słoniowej, który udaje się do odległego, pięknego miejsca, aby portretować naturę. Tam spotyka dwóch uciekinierów, młodzieńca i dziewczynę. Na człowieka poluje prawo tego kraju. Czy może być ekstremistą? Rzuca artyście pytanie. „Kto jest prawdziwym mordercą – tym, który zabija tysiąc osób, czy tym, który zabija zabójcę tysiąca ludzi?” Dziewczyna jest mieszkanką slumsów wypędzoną przez społeczeństwo. Artysta udziela jej schronienia na noc. Ale czuje atak zazdrości, gdy widzi mężczyznę wdzierającego się do schronu. Mamy wrażenie, że wyrafinowane zachowanie artysty jest jedynie fasadą. Jego relacja z tą dwójką ulega przemianie – z nienawiści i nietolerancji zmienia się w relację sympatii. Zanim noc dobiegnie końca, młodzieniec zostaje zastrzelony. Dziewczyna uświadamia artyście znaczenie śmierci młodzieńca i artysta przygotowuje się do poszukiwań zwłok. Dla artysty była to długa noc pełna niezliczonych przeżyć i dziwnych snów. Noc sprawia, że ​​przechodzi przemianę. Dziewczyna żegna go. Ale nie waha się do niej oddzwonić. Decyduje się wrócić do swojego świata nieszczęścia. Zdejmuje stare płótno i zaczyna malowanie nowego. W fabułę wpleciony jest łańcuch fantastyki. Na początku widzimy artystę poszukującego ukrytego skarbu. Sekwencje fantasy kończą się, gdy dziewczyna wskazuje mu skarb. Obrazy, które widzimy na początku i na końcu filmu, ukazują metamorfozę zachodzącą w umyśle artysty. W ten sposób jeden dzień z życia artysty staje się przekrojem życia artysty.